•  "كيستی؟!".

•  "همان بنده خدای ديروزی هستم. او كه، مشك آب را آورد. حالا مقداری‏ غذا برای فرزندانت آورده‏ام".

•  "خدا از تو راضی شود، ولي بين ما و علی بن ابي طالب هم فقط خودش‏ حكم كند!".

درب خانه گشوده مي شود. مرد داخل خانه گردد.

ناشناس گفت: "... دلم می‏خواهد ثوابی كرده باشم. آيا اجازه مي دهی پختن نان و يا نگهداری‏ اطفال را من به عهده بگيرم".

•  "بسيار خوب!...، ولی من بهتر می‏توانم نان بپزم. شما بچه‏ها را نگاه دار، تا من از پختن نان فارغ شوم".

زن رفت تا با خمير كردن آردها، نان گرمي فراهم سازد. مرد هم با مقداری گوشت كه خود آورده بود، كبابي آماده نمود. كباب ها را با دست خود به بچه‏ها خورانيد. به دهان هر كدام كه لقمه‏ای می‏گذاشت، می‏گفت : "... فرزندانم! اگر در رسيدگي به شما "علی بن ابي طالب" كوتاهی كرده است، او را حلال كنيد".

•   زن صدا زد؛ ... خمير آماده شده است، اي بنده ي خدا تنور را با آتش آماده ساز!".

ناشناس تنور را آماده ساخت. شعله‏های آتش از تنور نان زبانه مي كشيد. مرد چهره‏ خويش را به آتش نزديك مي كرد و با خود می‏گفت: " ... حرارت آتش را بچش، اين است كيفر آن شخصي كه در كار كودكان خردسال و همسر شهيدان كوتاهی ‏كرده است".

در همين حال زنی از همسايگان به خانه آن رزمنده شهيد سر كشيد. او ناشناس‏ را شناخت. به زن صاحب خانه گفت: " ... وای به حال تو! آيا اين مرد را كه‏ به كمك گرفته‏ای می‏شناسی؟!. ... او اميرالمؤمنين علی بن ابي طالب(ع) است".

زن جلو آمد و گفت: " ... ای هزار خجلت و شرم ساری از برای من، من از شما معذرت می‏خواهم".

•   " نه، من از تو و خانواده ات معذرت می‏خواهم كه در رسيدگي به تو و كودكان خردسالت كوتاهی كرده ام".

پی نوشت:

مرتضی مطهری /داستان راستان /انتشارات صدرا  /چاپ دهم  /زمستان  1367 /ص 258  /به نقل از: بحار الانوار، جلد7، باب103، ص597 /با اندكي تصرّف

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: